ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες Ενναλακτικής Επίλυσης Διαφορών (ΕΕΔ) όπως είναι η διαιτησία και η διαμεσολάβηση. Μάθε τις διαφορές τους εδώ.
Διαιτησία
Η διαιτησία, είναι μια επίσημη διαδικασία παρόμοια με τη δικαστική διαδικασία.
Συνήθως η διαιτησία προβλέπεται εκ των προτέρων στους όρους της γραπτής συμφωνίας των μερών – ότι δηλαδή τα μέρη σε περίπτωση που ανακύψει οποιαδήποτε διαφορά θα παραπέμψουν τη διαφορά τους σε διαιτησία.
Η διαιτησία είναι δεσμευτική αφού με τη λήξη της το ανεξάρτητο τρίτο μέρος το οποίο ονομάζεται Διαιτητής, εκδίδει απόφαση την οποία τα μέρη οφείλουν να ακολουθήσουν. Αφού εκδοθεί η απόφαση, αυτή είναι εκτελεστή μέσω του δικαστηρίου και η εξουσία από το δικαστήριο για ακύρωση διαιτητικής απόφασης ασκείται μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις.
Επιπλέον, τα μέρη πρέπει να παρουσιάσουν την υπόθεσή τους ενώπιον του διαιτητή και πρέπει οι ισχυρισμοί τους να συνοδεύονται από τεκμήρια. Ουσιαστικά, οι αποφάσεις των διαιτητών βασίζονται σε νομικούς κανόνες.
Διαμεσολάβηση
Η διαμεσολάβηση, είναι πιο ανεπίσημη από τη διαδικασία που εκτυλίσσεται στα δικαστήρια ή στη διαιτησία. Είναι ένα είδος υποβοηθούμενης επίλυσης μιας διαφοράς και δεν αποτελεί δεσμευτική διαδικασία ούτε περιλαμβάνει απόφαση από το τρίτο μέρος, τον Διαμεσολαβητή.
Η οποιαδήποτε μέθοδος εναλλακτικής επίλυση διαφορών όχι μόνο προσφέρει ευέλικτη, γρήγορη και οικονομικά αποδοτική διαδικασία, αλλά χρησιμοποιείται και σε περιπτώσεις όπου οι διαφορές δεν θα παραπέμπονταν στο Δικαστήριο. Παράδειγμα αποτελεί μια διαφορά μεταξύ μελών οικογένειας αναφορικά με την οικογενειακή τους επιχείρηση όπου τα μέλη δεν επιθυμούν το πρόβλημα τους να δημιουργήσει προστριβές ούτε και να διαιωνίζεται.
Η διαμεσολάβηση κατηγοριοποιείται ως μια μορφή υποβοηθούμενης διαπραγμάτευσης. Ο Διαμεσολαβητής, ως ανεξάρτητο τρίτο μέρος, παρεμβαίνει στη διαδικασία διαπραγμάτευσης για να βοηθήσει τα μέρη να βρουν λύση. Παρόλα αυτά, τα μέρη διατηρούν τον έλεγχο στην διαμόρφωση της συμφωνίας καθώς και τους όρους επίλυσης της διαφοράς.
Διαφορές διαμεσολάβησης και διαιτησίας
Σε αντίθεση με τη Διαιτησία, ο Διαμεσολαβητής δεν είναι υπεύθυνος για την έκδοση απόφασης και ως εκ τούτου δεν τηρεί νομικούς κανόνες και αρχές. Επιπλέον, το πλαίσιο της διαμεσολάβησης δεν βασίζεται μόνο σε επιχειρήματα και αποδεικτικά στοιχεία, αλλά και στους ακόλουθους παράγοντες:
α) στο να εντοπίσει τη ρίζα του προβλήματος,
β) στη διαλεύκανση του προβλήματος και
γ) στην αποκατάσταση των σχέσεων των μερών. Εν κατακλείδι, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η ουδετερότητα του διαμεσολαβητή δημιουργεί ένα αντικειμενικό και φιλικό περιβάλλον μεταξύ των μερών.
Συνεπώς, λόγω της συναινετικής φύσης της διαμεσολάβησης, διαπιστώνεται ότι η διαδικασία καθώς και η πορεία της διαφοράς επαφίεται στα μέρη και όχι σε δικαστή ή διαιτητή. Εάν είναι επιτυχής, τότε σε γενικές γραμμές τα διορθωτικά μέτρα θα είναι πραγματικά και άμεσα διαθέσιμα, επειδή τα μέρη συνήθως συμφωνούν σε θέματα που είναι σε θέση να επιτύχουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος αλλά και τα δύο μέρη είναι νικητές.
Αν και το αποτέλεσμα της διαμεσολάβησης δύναται να είναι δεσμευτικό (νοούμενου ότι τα μέρη συμφωνήσουν να υπογράψουν συμφωνία συμβιβασμού), η εγγραφή της συμφωνίας στο Δικαστήριο, συνήθως δεν είναι αναγκαία.
Αυτό το άρθρο δεν αποτελεί νομική συμβουλή.
Η δημοσίευση αυτού του άρθρου συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση στα πλαίσια του Προγράμματος “Consumer Programme (2014-2020)”.
